Kalendarium

1996-03-19
19 marca w Warszawie odbywa się pogrzeb Reżysera. Uczestniczą w nim oprócz najbliższej rodziny, polskich przyjaciół i znajomych, także Marin Karmitz, Juliette Binoche, Irene Jacob. Homilię wygłasza ks. prof. Józef Tischner.

1996-03-13
13 marca w trakcie operacji umiera na zawał serca.

1996-03-12
12 marca roku udaje się na operację wszczepienia by-passów do warszawskiego Centralnego Szpitala Wojskowego.

1996-02-22
22 lutego bierze udział w dyskusji na temat swojej twórczości, która odbywa się w Poznaniu.

1996
Wraz ze Zbigniewem Preisnerem i Krzysztofem Piesiewiczem projektuje widowisko plenerowe na Akropolu. Dowiaduje się o przyznaniu mu Europejskiej Nagrody Mediów, ale już jej nie odbierze.

1995-07
W sierpniu, podczas pobytu na letnisku na Mazurach, Kieślowski doznaje rozległego zawału serca. Trafia najpierw do szpitala w Szczytnie, a potem zostaje przewieziony do Warszawy.
Po rekonwalescencji pozawałowej Kieślowski wznawia zajęcia ze studentami w łódzkiej szkole filmowej.

1995-05
W maju, w Porębach na Mazurach, wieloletni asystent Kieślowskiego, Krzysztof Wierzbicki, kręci film biograficzny o twórcy filmowego „Dekalogu”, pt. „I’m so, so…”
W Warszawie niemiecki dokumentalista Andreas Vogt nagrywa rozmowy z Kieślowskim.
Latem Kieślowski wykłada w Amsterdamie na organizowanych przez Europejską Akademię Filmową warsztatach dla aktorów.

1995
Na początku roku film „Czerwony”, po akcji solidarnościowej kilkudziesięciu czołowych amerykańskich filmowców (m.in. Jodie Foster, Martina Scorsese, Dustina Hoffmana, Roberta de Niro )zostaje dopuszczony do ubiegania się o Oscara. Otrzymuje trzy nominacje -za reżyserię, scenariusz i zdjęcia. Niebawem Kieślowski zostaje przyjęty w poczet członków Amerykańskiej Akademii Filmowej. Otrzymuje też francuski Order Literatury i Sztuki .
Powstaje zarys scenariuszowy kolejnego tryptyku Kieślowskiego i Piesiewicza – ”Raj”, „Piekło” ,”Czyściec”.
W trakcie wyprawy na narty do Szwajcarii reżyser łamie rękę.

1994-04
W kwietniu odbiera w stolicy Danii przyznaną mu przez Uniwersytet Kopenhaski nagrodę im. Sonninga, a w Wittemberdze – z rąk Johanessa Raua – niemiecką nagrodę „Bibel und Kultur”.
Na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Cannes typowany do Złotej Palmy film „Czerwony” nie otrzymuje żadnej nagrody. Jury główną nagrodą honoruje brutalny „Pulp Fiction” w reż. Quentina Tarantino.
We Włoszech, Francji, w Wielkiej Brytanii ukazują się książki poświęcone „Dekalogowi”, „Trzem kolorom” oraz liczne analizy całej twórczości polskiego reżysera.
Francuska stacja tv La Sept/ Arte produkuje dwa filmy dokumentalne z udziałem Kieślowskiego „Lekcje kina” oraz ”Rozmowy wokół „Dekalogu” (realizacja Dominique Rabourdin i Andrzej Wolski).
W Polsce ukazuje się pierwsza książka o Kieślowskim ( ”Kieślowski bez końca”- zawiera m.in. zapis rozmów przeprowadzonych z reżyserem przez S. Zawiślińskiego).
Uczestniczy w pokazach i przeglądach swoich filmów w USA, w Niemczech, Holandii , we Włoszech, Francji, Wielkiej Brytanii, Szwajcarii, Czechach , Skandynawii oraz w innych krajach.
Po powrocie do Polski podejmuje działalność pedagogiczną w łódzkiej szkole filmowej. Otrzymuje honorowe członkostwo Brytyjskiego Instytutu Filmowego. Prowadzi zajęcia na kursach reżyserskich w Europie Zachodniej (m.in. w Helsinkach i w Włoszech).
Sprawuje opiekę artystyczną nad etiudami kilku studentów łódzkiej szkoły filmowej.
Wspiera inicjatorów międzynarodowego festiwalu operatorów filmowych „Cammerimage” w Toruniu.

1994-02
W lutym film „Biały” zdobywa Srebrne Lwy ma Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie. Tamże Kieślowski uczestniczy w głośnej dyskusji z Wimem Wendersem.

1993
Realizacja filmowej trylogii „Trzech kolorów”. Zdjęcia powstają we Francji, w Polsce i w Szwajcarii. Ekipa jest międzynarodowa.
Tryptyk został sprzedany przez MK2 do 53 krajów.
We wrześniu na Międzynawowym Festiwalu Filmowym w Wenecji film „Niebieski” otrzymuje główną nagrodę – Złote Lwy.
Po Festiwalu Kieślowski niespodziewanie ogłasza, że nie będzie kręcił więcej filmów. W udzielanych potem wywiadach wielokrotnie potwierdza nieodwołalność tej decyzji: „Nie chcę być niewolnikiem swojego zawodu. Wydaje mi się, że i tak otrzymałem od życia więcej niż mi się należało… Kiedyś trzeba powiedzieć: dość. Myślę, że właśnie nadeszła ta chwila.”.
W Londynie ukazuje się pierwsze wydanie „mówionej” autobiografii reżysera pt.„Kieślowski on Kieślowski” (red. Danusia Stok, wyd., Faber@Faber).
Otrzymuje francuski Krzyż Oficerski Orderu Literatury i Sztuki.

1992
Zamieszkuje na dłużej w Paryżu, gdzie pisze scenariusze i przygotowuje się do realizacji tryptyku „Trzy kolory”, którego głównym producentem jest Marin Karmitz i jego firma MK2.

1991
Premiera „Podwójnego życia Weroniki”. Na MFF w Cannes film otrzymuje nagrodę FIPRESCI, a odtwórczyni roli głównej w tym filmie – Irene Jacob, nagrodę aktorską. W USA Kieślowski zostaje laureatem nagrody „Independent Spirit” oraz NSFC (Amerykańskiego Stowarzyszenia Krytyków Filmowych).

1990-03
W marcu podpisuje umowę z Leonardo de la Fuente na reżyserię „Podwójnego życia Weroniki”.
Ken Wlaschin z Amerykańskiego Instytutu Filmowego w Los Angeles po obejrzeniu „Dekalogu” Kieślowskiego nazywa go „Obywatelem Kane” naszych czasów.
W związku z promocją i przeglądami swoich filmów Kieślowski odbywa liczne podróże po niemal całej Europie, a także do USA, Kanady, Japonii, Australii, Ameryki Łacińskiej.
Jesienią rozpoczyna zdjęcia do „Podwójnego życia Weroniki”. Powstają one we Francji i w Polsce (głównie w Krakowie).

1990-02
W lutym Kieślowski (wraz z Krzysztofem Piesiewiczem) za scenariusze „Dekalogu” otrzymuje prestiżową włoską nagrodę Premio Flaiano.

1989-10
W październiku wielka retrospektywa jego filmów odbywa się w Turynie. Tam też ukazuje się pierwsza monografia poświęcona jego twórczości.

1989-09
We wrześniu na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji odbywa się światowa premiera cyklu „Dekalog”. Mimo, że był on prezentowany poza konkursem, zostaje okrzyknięty największym wydarzeniem festiwalu i otrzymuje nagrodę FIPRESCI. Jest ona pierwszą z całej serii, które niebawem przyznane będą Kieślowskiemu na kolejnych prestiżowych festiwalach (m.in. w Montrealu, San Sebastian, Dunkierce, Sao Paulo, Chicago). Telewizja Polska sprzeda potem „Dekalog” dystrybutorom z ponad 75 krajów.
Jesienią Kieślowski podróżuje z „Krótkimi filmem o zabijaniu i „ Krótkim filmem o miłości” po USA i Ameryce Łacińskiej.

1989-05
W maju jest jurorem Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Cannes.
W rezultacie wyborów powszechnych w dniu 4 czerwca, w Polsce zostaje sformowany zostaje pierwszy niekomunistyczny rząd, na czele którego staje Tadeusz Mazowiecki

1989
W rezultacie rozmów „okrągłego stołu” w Polsce następuje ustrojowa zmiana polityczna. W tym okresie Kieślowski montuje ostatnie odcinki telewizyjnego cyklu „Dekalog” oraz kończy realizację swojego ostatniego filmu dokumentalnego pt. „Siedem dni w tygodniu”, który powstał z inspiracji holenderskiego producenta Dicka Rijneke w ramach cyklu „City Life”.

1988-12
W grudniu za „Krótki film o zabijaniu” Kieślowski otrzymuje Felixa – nagrodę Europejskiej Akademii Filmowej.

1988-10
W październiku, w Paryżu, odbywa się szeroko reklamowana prezentacja „Krótkiego filmu o zabijaniu”, „ „Bez końca”, „Amatora” i „Przypadku”.Krytycy anonsują: „Rewelacyjny Kieślowski”, „Prawdziwe odkrycie- Kieślowski”.

1988-09
We wrześniu drugi z kinowych odcinków „Dekalogu” – „Krótki film o miłości” otrzymuje Nagrodę Jury za reżyserię oraz nagrodę FIPRESCI na MFF w San Sebastian.


1988-05
W maju, na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Cannes film otrzymuje Nagrodę Jury oraz nagrodę FIPRESCI .
Kieślowski jest gościem licznych festiwali – m.in. w Rotterdamie, Toronto, Montrealu, Stambule.

1988-03
W Mulheim (Niemcy) odbywa się przegląd filmowy KK.
W marcu odbywa się polska premiera pierwszego kinowego odcinka „Dekalogu” – „Krótkiego filmu o zabijaniu”.

1987-01
W styczniu 1987 Telewizja Polska podejmuje decyzję o skierowaniu do produkcji cyklu 10 filmów telewizyjnych pt. „Dekalog”. Kieślowski uzyskuje też zgodę władz kinematografii na realizację dwóch odcinków (V i VI – „Krótkiego filmu o miłości „ i „Krótkiego filmu o zabijaniu) w wersji kinowej. Zdjęcia rozpoczęto w marcu.
W katolickim miesięczniku „Przegląd Powszechny” ukazuje się paszkwil na reżysera. Niektórzy dawni współpracownicy – z różnych powodów – odmawiają współpracy z reżyserem przy realizacji „Dekalogu”. Produkcja wszystkich odcinków „Dekalogu” trwała – z małymi przerwami – prawie dwa lata.
„Przypadek”, po sześciu latach „karencji”, zostaje dopuszczony na ekrany polskich kin. Pokazywany jest jednak głownie w Dyskusyjnych Klubach Filmowych i DKF-ach. Prezentowany jest także poza konkursem wielu festiwalach – m.in. w Cannes, Amsterdamie, Moskwie.
Na FPFF w Gdańsku Kieślowski otrzymuje nagrodę za scenariusz „Przypadku”.

1986
W związku z licznymi wyjazdami zagranicznymi Krzysztofa Zanussiego praktycznie kieruje zespołem filmowym „Tor”. Jest opiekunem artystycznym debiutów fabularnych m.in. Magdy Łazarkiewicz, Tomasza Szadkowskiego, Macieja Dejczera.
Wspólnie z Edwardem Żebrowskim prowadzi działalność pedagogiczną na kursach filmowych w Szwajcarii, a później także w Austrii.
Scenariusze „Dekalogu” wzbudzają kontrowersje wśród ich recenzentów.

1985-06
Uczestniczy w MFF w Amsterdamie .
W czerwcu odbywa się oficjalna premiera „Bez końca”. Film jest rozpowszechniany tylko w wybranych kinach. Polska krytyka reprezentująca różne opcje polityczne ostro atakuje reżysera. Widzowie przyjmują film cieplej. Jakiś czas po nieprzychylnym przyjęciu „Bez końca” Kieślowski zadeklaruje: „ chcę być niezależny od wszystkich sił (tj. władzy, Kościoła, opozycji – przyp. S.Z). Co więcej- jeśli mam poważnie traktować siebie jako reżysera – muszę być niezależny. Takie stanowisko zakłada samotność – być z nikim”.
Z Krzysztofem Piesiewiczem pisze scenariusze filmowego „Dekalogu”.

1984
Przygotowuje się do realizacji „Bez końca”. Spotyka się po z kompozytorem krakowskiej „Piwnicy pod Baranami” Zbigniewem Kowalskim (niebawem zmieni nazwisko na Preisner) i proponuje współpracę.
Kilkakrotnie odrzuca otrzymaną od władz propozycję kierowania nowym zespołem filmowym.
Z delegacją polskich filmowców udaje się m.in. do Syrii.
Latem i jesienią realizuje film fabularny pt.„Bez końca” nawiązujący do wydarzeń stanu wojennego w Polsce. Współscenarzystą filmu jest Krzysztof Piesiewicz, autorem muzyki – Zbigniew Preisner.

1983
Wraz z Agnieszkę Holland zostaje zaproszony do prowadzenia zajęć na seminariach reżyserskich w Kulturhaus Bethanien w Berlinie Zachodnim. Seminaria organizują Henryk Baranowski, Bettina Wilhelm, Dorota Paciarelli. Kieślowski będzie na nich wykładał aż do roku 1990.

1982
Uczestniczy w kilku spotkaniach środowiska filmowego dotyczących losów zawieszonego Stowarzyszenia Filmowców Polskich. Interweniuje u władz w sprawach przebywających za granicą reżyserów (m.in. Krzysztofa Zanussiego i Agnieszki Holland). Z Michałem Żarneckim pracuje nad udźwiękowieniem „Przypadku”.
Pisze artykuły dotyczące wydarzeń politycznych w kraju (dla DIP-u) oraz analizy sytuacji polskiego kina.
Jesienią próbuje kręcić dokument o procesach politycznych stanu wojennego. Wycofuje się z realizacji, kiedy okazuje się, że jest dopuszczany z kamerą jedynie na wybrane rozprawy.
Na przełomie listopada i grudnia dochodzi do pierwszego spotkania Kieślowskiego z adwokatem Krzysztofem Piesiewiczem. Niebawem rozpoczną ścisłą współpracę scenariuszową.

1981-12-13
13 grudnia w Polsce wprowadzony zostaje stan wojenny. W pierwszych dniach po jego ogłoszeniu Kieślowski próbuje ze znajomymi organizować akcje protestacyjne.

1981-08
W sierpniu w wypadku samochodowym ginie matka reżysera.

1981
Miesięcznik „Dialog” (nr 1/1981) drukuje napisany jesienią 1980 roku, kilka tygodni po powstaniu w Polsce niezależnego ruchu związkowego „Solidarność”, esej Kieślowskiego, w którym formułuje swój nowy program artystyczny: „patrzeć szeroko – widzieć głęboko”.
Wiosną rozpoczyna zdjęcia do filmów kinowego „Przypadku” i telewizyjnego „Widok z okna” (ostateczny tytuł „Krótki dzień pracy”). Realizuje je równocześnie. Oba zatrzyma cenzura.
W okresie zrywu ”solidarnościowego” uczestniczy w pracach Komitetu Ocalenia Kinematografii.
Wyjeżdża do Japonii, gdzie po raz pierwszy (m.in. w Yamagacie) pokazywane są jego dokumenty.

1980
Kończy realizację dokumentów „Gadające głowy” (wyróżnienie na MFFK w Oberhausen) i „ Dworzec”. Pisze scenariusz „Przypadku” i „ Widoku z okna”. Współpracuje ze znaną reporterką „Polityki” Hanną Krall .
Na MFF w Chicago „ Amator” otrzymuje nagrodę Złotego Hugona. Film jest też prezentowany na festiwalu nowojorskim. W związku z tym Kieślowski po raz pierwszy wyjeżdża na kilka dni do USA.

1979-11
W listopadzie Zostaje wybrany wiceprezesem Stowarzyszenia Filmowców Polskich (prezesem został wówczas Andrzej Wajda). Funkcję tę będzie sprawował do roku 1981.
Zostaje mianowany zastępcą kierownika zespołu filmowego „Tor”, którym kieruje Krzysztof Zanussi.
Jesienią rozpoczyna zajęcia ze studentami na nowo powstałym Wydziale Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Działalność pedagogiczną będzie tam kontynuował przez kolejne cztery lata.
Dla Teatru Telewizji reżyseruje „Kartotekę” Tadeusza Różewicza.
Wyjeżdża do Paryża na pokaz „Amatora”.
Pisze analizy sytuacji w Polsce dla półlegalnego konwersatorium „Doświadczenie i Przyszłość”, do współpracy z którym zostaje zaproszony przez Witolda Zalewskiego.
Z DiP-em będzie współpracował także w latach 80, w okresie stanu wojennego.

1979-09
We wrześniu za „Amatora” otrzymuje Grand Prix na FPFF w Gdańsku.

1979-07
W lipcu „Amator” zdobywa Złoty Medal na MFF w Moskwie.
Kieślowski uważany jest w Polsce za lidera „młodego kina” i nurtu zwanego „kinem moralnego niepokoju”.

1978
Powstają jedne z najbardziej znanych dokumentów reżysera- „Z punktu widzenia nocnego portiera” oraz „Siedem kobiet w różnym wieku” nagradzane później na wielu międzynarodowych festiwalach filmów dokumentalnych (m.in. w Krakowie, Lille, Nyon).
Jesienią w Krakowie rozpoczyna zdjęcia do „Amatora”.

1977
Ogólnopolski dziennik „Sztandar Młodych” umieszcza Kieślowskiego na swojej dorocznej liście „20 wybitnych młodych Polaków”.
Na XIV Międzynarodowym Festiwalu Filmów Krótkometrażowych w Krakowie Kieślowski odbiera Grand Prix przyznane za film dokumentalny pt. „Szpital”.
W krakowskim Teatrze Starym reżyseruje sztukę „Życiorys” wg własnego projektu opartego na scenariuszu filmu dokumentalnego pod tym samym tytułem.
Prowadzi zajęcia ze studentami wydziału aktorskiego krakowskiej PWST .

1976-09
We wrześniu fabularny debiut kinowy Kieślowskiego- „Blizna” otrzymuje Nagrodę Jury na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdańsku. Na ekrany kin film wchodzi dopiero w grudniu, po niemal rocznych potyczkach z cenzurą i władzami kinematografii. „Blizna” wzbudza kontrowersje także wśród krytyków, nie zyskuje też specjalnego powodzenia u publiczności – obejrzy go w kinach niewiele ponad 100 tysięcy widzów.
Nakręcony przez Kieślowskiego wkrótce po „Bliźnie” film telewizyjny pt. „Spokój” zostaje zatrzymany przez cenzurę. Zostanie pokazany dopiero po wydarzeniach Sierpnia’80.
Jesienią Kieślowski realizuje dokument interwencyjny pt. „Nie wiem”, potem sporadycznie wyświetlany.
Dla Teatru Telewizji reżyseruje sztukę „Dwoje na huśtawce” Wiliama Gibsona.

1976-03
W marcu tygodnik „Polityka” honoruje Kieślowskiego doroczną nagrodą „Drożdży” przyznawaną za „powodowanie twórczego fermentu”.
Ne dorocznym Lubuskim Lecie Filmowym w Łagowie odbiera nagrodę „Don Kichota” przyznaną przez Polską Federacje Dyskusyjnych Klubów Filmowych- za całokształt twórczości, a w szczególności za film „Personel”.

1975-11
W listopadzie „Personel” zdobywa Grand Prix na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Mannheim. Kieślowski po raz pierwszy wyjeżdża do Europy Zachodniej. Pokłosiem sukcesu „Personelu” na MFF w Mannheim są kolejne laury – m.in. nagroda tygodnika „Film” za debiut reżyserski roku, nagroda jury i dziennikarzy na FPFF w Gdańsku (1976), a także przyznawana przez PWSTiF w Łodzi nagroda im. Andrzeja Munka.

1975-06
W czerwcu na XV Ogólnopolskim Festiwalu Filmów Krótkometrażowych w Krakowie dokument Kieślowskiego pt.„Życiorys” otrzymuje nagrodę „Brązowego Lajkonika”, a kilka miesięcy później zostaje wyróżniony na Przeglądzie Filmów Społeczno-Politycznych w Łodzi. Film wzbudza liczne dyskusje- jest komentowany po pokazach w DKF-ach i …na zebraniach partyjnych.
Kieślowski nie należał do żadnej partii politycznej. W latach 70. aktywnie działał jedynie w Sekcji Filmu Dokumentalnego oraz w Kole Młodych Stowarzyszenia Filmowców Polskich.

1975-01
W styczniu, w Operze Wrocławskiej, reżyser rozpoczyna zdjęcia do „Personelu”- telewizyjnego filmu fabularnego według własnego scenariusza, inspirowanego doświadczeniami z pobytu Liceum Technik Teatralnych i pracy w teatralnej garderobie.

1975
Powstaje „Życiorys”- kolejny dokument Kieślowskiego .
Wiosną na Kielecczyźnie kręci zdjęcia do telewizyjnego cyklu dokumentalnego pt. „Ziemia Żeromskiego”(wg. scenariusza Barbary Wachowicz). Ukończone zostają dwa odcinki cyklu pt.„Legenda” i „Edukacja” (niewyemitowane w TVP).

1974
Przełomowy rok w karierze Kieślowskiego- dokumentalisty: „Pierwsza miłość” otrzymuje Grand Prix na XIV Ogólnopolskim oraz XI Międzynarodowym Festiwalu Filmów Krótkometrażowych w Krakowie.

1973
Realizuje kolejne filmy dokumentalne: „Murarz”, „Prześwietlenie” i „Pierwsza miłość” („Murarz zostaje zatrzymany przez cenzurę, zaprezentowany zostanie dopiero w roku 1981).
Nawiązuje współpracę z kierowanym przez Stanisława Różewicza studiem filmowym „Tor”. W tym zespole powstaje jego fabularny debiut telewizyjny „Przejście podziemne”(Pierwotnie debiutem miała być adaptacja opowiadania Kazimierza Orłosia pt. „Wielbłąd”, jednak z powodów cenzuralnych projekt nie został urzeczywistniony).

1972-08
W sierpniu przychodzi na świat córka Marii i Krzysztofa Kieślowskich – Marta.

1972
Kieślowski otrzymuje pierwsze samodzielne mieszkanie (w nowym bloku przy ulicy Czerniakowskiej w Warszawie). Niebawem zgłasza projekt dokumentu pt. „Osiedle”- podobnie jak kilka innych jego pomysłów z tamtego czasu – niezaakceptowany ani przez dyrekcję WFD, ani przez telewizję.
Realizuje krótki, sarkastyczno-ironiczny dokument o zakładzie pogrzebowym pt. ”Refren” oraz dwa filmy zleceniowe: promocyjny „Między Wrocławiem, a Zieloną Górą” oraz instruktażowy „ Podstawy BHP w kopalni miedzi”.
Dla Teatru Telewizji reżyseruje półgodzinny spektakl pt „ Szach szachowi” ( wg Stefana Zweiga )

1971
Na XI Ogólnopolskim Festiwalu Filmów Krótkometrażowych w Krakowie, „Byłem żołnierzem” otrzymuje dwa wyróżnienia, natomiast realizacja „Fabryka” otrzymuję nagrodę „Głosu Robotniczego” dla filmu „najbardziej zaangażowanego w problematykę współczesną”.
Kieślowski jest w gronie „młodych gniewnych”, którzy formułują manifest „nowego dokumentu”.
Pismo „Ekran” zamieszcza tekst w którym Kieślowski krytykuje mechanizmy panujące w telewizji oraz domaga się zawarcia porozumienia między Wytwórnią Filmów Dokumentalnych, a telewizją.
Przez łamy tygodnika „Polityka” przetacza się głośna dyskusja „nowych dokumentalistów ” ze znanym krytykiem Zygmuntem Kałużyńskim. Zarzucał on dokumentalistom młodej generacji – a w szczególności Kieślowskiemu- rozwichrzenie formalne, eklektyzm, brak „równowagi spojrzenia” i dojrzałości warsztatowej .”Interesują nas miejsca, gdzie na pozór wszystko działa prawidłowo, lecz w których kryje się przemilczana choroba…Chcemy, aby materia jaką dysponujemy- żywy, realny człowiek- stała się tworzywem uogólnień moralnych, etycznych, światopoglądowych”- deklarowali w polemice Kieślowski, Zygadło i Kosiński.
Jesienią, właśnie oni, wraz z dużym zespołem współpracowników próbowali na fali „odnowy” odzwierciedlić „ prawdziwe problemy klasy robotniczej”. Ich godzinny dokument pt. „Robotnicy 71” został jednak okrojony przez cenzurę i w wersji autorskiej nie był rozpowszechniany.

1970-04
W kwietniu otrzymuje etat asystenta reżysera w Wytwórni Filmów Dokumentalnych. Realizuje dokumenty „Fabryka” i „Przed rajdem”.

1970-02
W lutym broni pracy dyplomowej pt. „ Film i dramaturgia rzeczywistości”( promotor- prof. Jerzy Bossak).Otrzymuje tytuł magistra sztuki.

1969
W warszawskiej Wytwórni Filmów Dokumentalnych realizuje dokumentalny film dyplomowy pt. „Z miasta Łodzi”( opieka pedagogiczna: reż. Kazimierz Karabasz). Współpracuje z wojskową wytwórnią filmową „Czołówka”, gdzie przygotowuje dokument pt. „Byłem żołnierzem”.

1968-11
W listopadzie podejmuje pierwszą pracę w Spółdzielczej Wytwórni Filmowej. Realizuje tam krótkie filmy reklamowe. Wraz z kolegami zgłasza inicjatywę powołania do życia Studia Młodych im. K. Irzykowskiego (pomysł zostanie urzeczywistniony dopiero w roku 1981).

1968-06
W czerwcu otrzymuje absolutorium.
Dla telewizji kręci dokument pt. „Zdjęcie”.

1968
Uczestniczy w protestach studenckich Marca’68; m.in. bezskutecznie broni wyrzucanych z uczelni profesorów żydowskiego pochodzenia.

1967-06
W czerwcu, w okolicach Łodzi i pod Warszawą kręci zdjęcia do studenckiej fabularnej etiudy filmowej pt. „Koncert życzeń”.

1967-01-21
21 stycznia w Warszawie poślubia Marię Cautillo. Wesele odbywa się mieszkaniu Ireny Lorentowicz, zaprzyjaźnionej wykładowczyni z Liceum Technik Teatralnych.

1966-10
W październiku poznaje Marysię Cautillo, studentkę II roku Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Łodzi. Po kilku tygodniach oświadcza się jej.

1966
Latem odbywa praktykę w Wytwórni Filmów Dokumentalnych w Warszawie. Asystuje przy kręceniu filmu fabularnego „Kontrybucja”. Pod opieką reż. Wandy Jakubowskiej i operatora Kazimierza Konrada realizuje pierwsze studenckie etiudy filmowe – „Tramwaj” i „Urząd”.
Na festiwalu filmów studenckich w Warszawie „Urząd” otrzymuje wyróżnienie. To pierwsza nagroda w karierze Kieślowskiego.

1965
Pomyślnie kończy I rok studiów. Dużo fotografuje. Niektóre zdjęcia udaje mu się sprzedać do miejscowych gazet, a jedno trafia na okładkę ogólnopolskiego tygodnika Kobieta i życie. Asystuje przy realizacji dokumentu Ab Urbe Condita w reż. Jana Łomnickiego.

1964-07
W lipcu po raz trzeci stara się o przyjęcie PWSTiF w Łodzi. Otrzymuje upragniony indeks. Jesienią przenosi się do Łodzi, gdzie przez następne cztery lata, będzie mieszkał i studiował.

1964-02
W lutym roku podejmuje pracę jako referent ds. kultury w Dzielnicowej Radzie Narodowej Warszawa-Żoliborz.

1964
W czasie wolnym pisze wiersze i opowiadania; współpracuje z filmowcami- amatorami. Kamerą 8mm realizuje krótkie filmiki, które potem przedstawi na egzaminach do szkoły filmowej.

1963-09
We wrześniu nad jeziorem Kisajno koło Giżycka kończy kurs żeglarski i otrzymuje patent żeglarza. Jedenaście lat później zdobędzie uprawnienia sternika jachtowego.

1963-07
W lipcu po raz drugi zdaje egzamin do łódzkiej szkoły filmowej i ponownie nie zostaje przyjęty na studia.

1963
Wiosną porzuca naukę w Studium Nauczycielskim. Mieszka z matką i siostrą w Otrębusach pod Warszawą, w wynajmowanym tam mieszkaniu.
Jeździ do Łodzi na kursy przygotowujące do egzaminów do szkoły filmowej. Pedagodzy sugerują mu, że nie jest dobrym kandydatem na reżysera. Dorabia jako garderobiany w stołecznym Teatrze Współczesnym. Obsługuje czołowych polskich aktorów. Po latach niektórzy z nich ( np. Zbigniew Zapasiewicz, Aleksander Bardini, Tadeusz Łomnicki) wystąpią w jego filmach.

1962-09
We wrześniu rozpoczyna naukę w warszawskim Studium Nauczycielskim przy ul. Saskiej 72 na kierunku wychowanie plastyczne.

1962-07
W lipcu po raz pierwszy zdaje egzaminy na Wydział Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej i Filmowej im. Leona Schillera w Łodzi. Nie zostaje przyjęty na studia. Latem uprawia żeglarstwo na Mazurach. Z kolegami kupuje starą łódź; nazywa ją imieniem i nazwiskiem głośnego dramaturga : „Sławomir Mrożek”.
Używa rozmaitych sposobów, aby uniknąć odbywania obowiązkowej służby wojskowej. Uzyskuje odroczenie.

1962-06
W czerwcu pomyślnie zdaje maturę. Uzyskuje dyplom technika teatralnego.

1962
Z kolegami Januszem Skalskim i Romanem Filutowskim na pożyczonej amatorskiej kamerze kręci pierwszą filmową miniaturę, której daje tytuł „ Stracone złudzenia”. Bierze udział w szkolnych przedstawieniach teatralnych.

1961
Krzysztof pasjonuje się teatrem i motoryzacją. Za przetrzymywanie w pokoju motoru- składaka zostaje usunięty z bursy. Dorabia sobie podejmując się z kolegami malowania mieszkań znajomych. Trafia na plan „ Samsona” w reżyserii Andrzeja Wajdy, ale podejrzana wtedy „kuchnia filmowa” nie podoba mu się.

1960-02-22
22 lutego w Sokołowsku, w wieku 49 lat, umiera Roman Kieślowski – ojciec Krzysztofa. Po śmierci męża Barbara Kieślowski decyduje się opuścić Sokołowsko; zamieszkuje w Otrębusach pod Warszawą, bliżej dzieci.

1959
W PLTT, od II klasy, uczy się na wydziale malarstwa dekoracyjnego. Poznaje Bożennę Skwarę. Stają się „nierozłączną parą”. Ich miłość, jak oceniali znajomi, przez parę lat „ubarwiała życie szkoły”.

1958
Otrzymuje zakwaterowanie w „Dziekance”- bursie szkół artystycznych na Krakowskim Przedmieściu. Dzieli pokój z przyszłym znanym malarzem Wojciechem Siudmakiem.

1957-09
W październiku przenosi się do Warszawy. Zostaje przyjęty do I klasy Państwowego Liceum Technik Teatralnych, gdzie jego krewny – malarz i scenograf Kazimierz Pręczkowski jest wicedyrektorem.

1956
W roku szkolnym 1956/57 uczy się w I klasie szkoły ogólnokształcącej w Wałbrzychu. Mieszka na stancji w pobliskim Zagórzu. Z powodu konfliktu z nauczycielem chemii rezygnuje z dalszej nauki w LO.

1955-06
W czerwcu Krzysztof kończy szkołę podstawową w Mieroszowie. Początkowo nie ma zamiaru dalej się uczyć. Potem za sugestią ojca próbuje kontynuować naukę w szkole pożarniczej we Wrocławiu.
Po kilku miesiącach porzuca ją. „Zrozumiałem tam, że nie mogę robić różnych rzeczy, które są związane z regulaminem, z trąbką, z gwizdkiem”- wyzna po latach.

1954
Po powrocie Romana Kieślowskiego z wielomiesięcznego pobytu w sanatorium w Siewierzu Kieślowscy, jak się okaże już na stałe, zamieszkują w Sokołowsku, w domu przy ulicy Głównej 22. Krzysztof uczęszcza do szkoły podstawowej w Mieroszowie ( 6 kilometrów od Sokołowska).
Jego ojciec pracuje jedynie dorywczo. Matka kieruje działem socjalnym w zespole sokołowskich sanatoriów.

1953
Zmienia miejsca pobytu, szkoły i otoczenie. „Wędruje” między Strzemieszycami, Sokołowskiem oraz prewentoriami w Rabce, Wiśle i Bukowinie Tatrzańskiej. Stamtąd regularnie pisze listy i kartki do rodziców i babci Marii w Strzemieszycach.

1952
Zimą i wiosną Krzysztof przebywa w prewentorium przeciwgruźliczym w Rabce. Na wakacje przyjeżdża do Strzemieszyc.

1951
Kieślowscy na krótko osiedlają się w Sokołowsku. Krzysztof uczy się w miejscowej szkole podstawowej. Ojciec Krzysztofa nadal zmaga się z gruźlicą.; nie może wykonywać swojego zawodu.

1950-06
W czerwcu pomyślnie kończy II klasę Szkoły Podstawowej nr 1.
W czasie wakacji Kieślowscy na krótko przenoszą się z Głubczyc do Leszczyn koło Rybnika. Ze względu na zaawansowaną gruźlicę Roman Kieślowski musi zrezygnować z pracy i podjąć leczenie szpitalne. Jesienią trafia do sanatorium w Siewierzu. Krzysztof coraz częściej przebywa u babci ze strony ojca – w Strzemieszycach. Tam po raz pierwszy odwiedza kino. Kontynuuje naukę w miejscowej Szkole Podstawowej nr 1.

1950-05-18
18 maja w parafii Najświętszego Serca Jezusa w Głubczycach Krzysztof przystępuje do I komunii świętej.

1949
Ojciec Krzysztofa kieruje budową obiektów przemysłowych w Kędzierzynie- Koźlu. Do domu w Głubczycach przyjeżdża na niedziele. Wtedy zajmuje się dziećmi. Często jeździ z nimi na rowerze.

1948-09-01
We wrześniu zostaje uczniem Szkoły Podstawowej nr 1 w Głubczycach. Ponieważ często choruje na gardło i przeziębienia, niemal przez cały rok szkolny 1948/49 nauczycielki przychodzą uczyć go do domu.

1948-06-06
6 czerwca otrzymuje świadectwo ukończenia przedszkola, na którym jego „poziom umysłowy” zostaje oceniony jako „ bardzo dobry”, a jako szczególne zdolności wymienione są „ rysunek” i „budownictwo”.

1947
Uczęszcza do publicznego przedszkola przy ulicy Krętej. Wakacje spędza z mamą i siostrą w górach ( w Lądku- Zdroju ) i nad morzem.

1946-06
W czerwcu, w głubczyckiej parafii Najświętszego Serca Jezusa, Krzysztof Kieślowski przyjmuje chrzest.

1945
Wiosną 1945 roku Kieślowscy przeprowadzają się do Głubczyc, kilkutysięcznego miasteczka na Śląsku Opolskim. Zamieszkują w poniemieckiej willi. Ojciec Krzysztofa dostaje pracę najpierw w głubczyckim Urzędzie Repatriacyjnym, a następnie w okolicznych przedsiębiorstwach budowlanych.

1944-03
W marcu 1944 roku, w Strzemieszycach, przychodzi na świat siostra Krzysztofa – Ewa Maria. Niebawem umiera Roman Kieślowski – senior, dziadek Krzysztofa ze strony ojca. Jak pisał potem reżyser :”swoich dziadków nie znałem”.

1944-02
W lutym, kiedy I Front Ukraiński zbliża się do granic przedwojennej Polski, Kieślowscy wyjeżdżają ze Skałatu. Przenoszą się do na pogranicze Śląska i Zagłębia, do Strzemieszyc ( dzisiaj dzielnica Dąbrowy Górniczej), gdzie wówczas zamieszkiwali dziadkowie i wujostwo Krzysztofa Kieślowskiego ze strony ojca.

1943
Zimą Kieślowscy przenoszą się z Delatynu do Skałatu (dziś – Białoruś). Roman Kieślowski nadzoruje tam roboty melioracyjne. Żona zajmuje się synem.

1942
Ojciec Barbary Kieślowskiej, inżynier Roman Szonert, zostaje wywieziony do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu, gdzie zostaje stracony. W obawie przed represjami, a także z powodu choroby płuc, Roman Kieślowski stara się o wyjazd z Warszawy. W połowie 1942 roku wraz z żoną i rocznym Krzysztofem udaje mu się przedostać do znajdującego się na terenach Generalnej Guberni dystryktu Galicja.
Przez rok Kieślowscy mieszkają w Delatynie (dziś Ukraina).
Ojciec Krzysztofa pracuje przy regulacji rzeki Prut.

1941-06-27
27 czerwca w Warszawie – w okupowanej przez Niemców – przychodzi na świat Krzysztof Kieślowski. Jego ojcem jest 31- letni Roman Kieślowski, inżynier; matką – 27-letnia Barbara Kieślowska (z domu Szonert), urzędniczka.